#Prolog ~Dzień, od którego wszystko się zaczęło...

Cześć, jestem Hopeless.

Tak. Moje imię idealnie opisuje moje życie.

Mnie.

Beznadziejna.

Taka właśnie jestem. Beznadziejna.

Jedna, wielka, chodząca porażka.

Pytacie się, czy jest takie imię?

Nie. Nie ma.

Tak na prawdę nazywam się

Hope Lie Silver.

Połączyłam to i teraz wołają na mnie

Hopeless.

Nad moim imieniem można się długo zastanawiać. To na pewno. Ale nie o to teraz chodzi.

Mam 15lat i mieszkam w Londynie.

Nie mam przyjaciół, idoli... 

Nie mam nikogo.

Rodzice mnie nie kochają.

Dosłownie. Matka kiedyś powiedziała mi to w twarz.

Jestem nieplanowanym dzieckiem.

Wpadka po imprezie.

Nigdy mnie nie chcieli, nie kochali.

W szkole jestem obiektem kpin.

Szydzą ze mnie, wyzywają.

I nie tylko...

Jestem z tym zupełnie sama.

Wszystko przez ten wypadek.

Rok temu brałam udział w wypadku drogowym. Od tamtej pory nie potrafię żyć normalnie.

Na ciele zostały mi blizny,

których nigdy nie zaakceptuje.

Boję się jeździć samochodem,

ukrywam się przed ludźmi.

Nosze ubrania zakrywające każdy skrawek

mojego ciała.

Jakby to miało ukryć mnie przed światem.

Chodziłam do wielu psychologów.

Ale to nic nie dało.

Ludzie powtarzają mi, że wiedzą co czuję,

wiedzą jak mi z tym ciężko. Składają kondolencje z powodu śmierci ojca.

Ale prawda jest taka, że oni nic nie wiedzą.

To tylko puste słowa.

Coś, co należy powiedzieć z grzeczności.

Przez tą tragedię straciłam wszystko.

Jedyną osobę, którą kochałam

i która kochała mnie.

Mój tata.

Osoba, dzięki której żyje.

To on przekonał moją matkę, żeby mnie urodziła.

Zginął wtedy, by mnie chronić.

Swoim własnym ciałem zasłonił mnie przed bezpośrednim uderzeniem.

Ale ja wiem, że on mnie nie opuścił.

Jest gdzieś tutaj. Opiekuje się mną.

Jest moją nadzieją, tak jak ja byłam dla niego. To on wybrał dla mnie imię Hope.

Byłam jego małą nadzieją.

Nadzieją na lepsze jutro.

Przede mną jeszcze długa droga do normalności.

Być może jedynym wybawieniem,

będzie śmierć.

Wpatrywałam się w zapisaną kartkę papieru. Po chwili namysłu zgniotłam ją i tak jak każdą poprzednią wrzuciłam do kominka. Nie wiedząc co ze sobą zrobić wzięłam telefon i usiadłam wygodnie na fotelu. Weszłam na Kika i zaczęłam szukać nowych ludzi. Kogokolwiek z kim mogłabym porozmawiać. Do tej pory jedynym sensownym rozmówcą jest mój setny psycholog. To właśnie on zaproponował mi, żebym pisała listy do samej siebie. Wyrażała na nich swoje uczucia, emocje. Czy to mi pomaga? Sama nie wiem.
Po chwili napisał do mnie jakiś chłopak.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hejhejhejhej!!

No i mamy prolog!

Jak wam się podoba? Bo mi się podoba!

No więc czy ktoś z was chciałby mi pomóc z tłem?

Jakby co to pisać na priv :)

Jak na razie rozdziały tutaj będą pojawiać się rzadko,

bo chcę skończyć tamtą historię, a do napisania zostało mi jeszcze

 coś koło 18 rozdziałów!

Tak więc do nie wiem kiedy!

~Paula<3